Banjoebiroe 10
december 7, 2009 Door marcoophof
Wat een bijzondere dag. Gisteren. Bij mijn lieve ouders in het Drentse Norg. Buiten gezellige regen. Binnen in huis ik achter de scanner. En honderden foto’s en brieven van voor, tijdens en na de kamptijd. En blij, want mijn vader wil zijn – bijzondere, prachtige – koffertje niet meer kwijt. Het blijft in Norg. En dat is zoals het moet zijn.
Weer zoveel nieuws gevonden. Bijna grappig, hoe de perceptie van de geschiedenis toch na ieder afzonderlijk gesprek met een van mijn ouders weer wat verschuift. Ook nog een straat gevonden, de Hospitaalweg in Djember waar mijn moeder als baby naar de hemel keek heet nu Jalan Rumah Sakit. Wie goed zoekt vindt uiteindelijk, zo blijkt.
Veel bijzondere brieven. Zoals de brief die mijn opa (Roelof Lammers) aan mijn oma (Anneke) en mijn moeder (Ottie) schreef toen hij aangekomen was in het Wilhelminakamp te Singapore. Op papier van het Australische Rode Kruis.
Maar het is dit briefje dat me echt diep raakte. Een paar zinnen, bij gratie van de Jappen, en op een kaart met Japanse tekens. Zou opa geweten hebben wat die tekens betekenden? Ach, wat maakt dat ook uit. Opa schreef het briefje als ‘Private’ R.P. Lammers (Prisoner of War). De Jappen wijzigden het adres, want mijn oma en moeder waren net vanuit Malang (de Wijk) naar het Banjoebiroe 10 kamp overgebracht. Vandaar de grote rode 10 op het briefje. Waar opa zat, dat is een beetje onduidelijk. Mama weet dat ook niet precies, maar vermoedelijk wel vlakbij Semarang. We schrijven begin ‘44, gelukswensen voor het nieuwe jaar, en oma en mama kregen het briefje vermoedelijk pas eind februari ’44.
Kippenvel, en ja, ook mooi.
Slechts vier jaar daarvoor was het leven anders voor opa en oma. Toen toerden ze rond over Java en maakte opa deze geweldige foto van oma, poserend bij een stoere oude auto, vermoedelijk in de buurt van Djember. Oma was 26 jaar hier. En ze waren vast heel erg verliefd….
Tidak ada komentar:
Posting Komentar